Woensdag 6 juli - eerste training

Vandaag werden we wakker met regen. Grote plassen op de parkeerplaats. Eerst maar even rustig ontbeten. Het ontbijt is ok, maar wel beetje beperkt. Gelukkig wel een pannenkoekbakmachine waar vooral Robbert veel mee bezig is geweest. Vervolgens naar de Walmart voor wat inkopen, die zit hier om de hoek. Tegenover is een Best Buy elektronicawinkel waar we op zoek gingen naar een prepaid-simkaart om gebruik te kunnen maken van het mobiele netwerk hier in Amerika. Maar dat viel nog niet mee. Na een uur klooien bleek dat onze Europese telefoons niet met een Amerikaanse simkaart werken. Toen hebben we maar een mobiele hotspot aangeschaft, en dat werkt gelukkig erg goed. 

Om 12 uur zijn we dan voor het eerst naar het veld gereden. Het modelvliegveld van Muncie is werkelijk gigantisch en zeer uitgestrekt. Waarschijnlijk groter dan alle modelvliegvelden in Nederland bij elkaar. Eenmaal op de plek waar het dan allemaal moet gaan gebeuren aangekomen was het al gezellig druk met pylonracers vanuit de hele wereld. Erg leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en bekenden terug te zien. Er werd al druk getraind en ook Peet en ik hebben wat vluchtjes kunnen doen met zowel onze eigen propeller als de single-blade. Omdat het hier wat hoger ligt is de luchtdruk lager en daarnaast was het heet met 32 graden en ook nog eens zeer vochtig (75%). In ons geval zorgt dat voor hoge snelheden en wat minder vermogensopname. Dus het lijkt erop dat we iets meer pitch in de prop kunnen gaan gebruiken. Daar gaan we morgen mee verder. De kop is er in ieder geval af en de eerste rondjes zijn gevlogen. Goed voor het vertrouwen! Ook Robbert heeft een aantal vluchten kunnen doen waarvan vooral de eerste zeer goed ging. Gedurende de dag waren er een aantal regenbuien waarna alles nog klammer en vochtiger werd.

Vandaag ook voor het eerst een briefing gehad over de gang van zaken de komende dagen. Zo hebben ze een aardig systeem bedacht om tijdens de trainingdagen iedereen in een eerlijke volgorde te laten vliegen en er tevens voor te zorgen dat er nooit teveel mensen tussen de pylons staan. Het werkt met houten schijfjes en een koker waar je die in moet deponeren als je wil gaan vliegen. Als je dan aan de beurt bent wordt je afgeroepen en mag je met een golfkarretje naar het parcours rijden voor je vlucht. Allemaal goed uitgedacht om iedereen zoveel mogelijk de gelegenheid te geven om te trainen.

Helaas zitten Ray en Rob nog steeds zonder modellen. Er zijn meerdere pogingen gedaan om te bellen en er wat druk achter te zetten, maar tot op heden zonder resultaat. Buitengewoon frustrerend om iedereen te zien vliegen terwijl je zelf niet mee kunt doen. De wedstrijdleiding heeft gelukkig wel aangegeven om er alles aan te doen om racers zonder modellen zoveel mogelijk te faciliteren mochten de koffers pas vlak voor het begin van de race (zondag) alsnog aankomen. We blijven hopen en bidden (dat doen ze veel hier in Indiana) dat het goed gaat komen. We kunnen daar ook hulp vanuit Nederland bij gebruiken om te zorgen dat die modellen nu op een vlucht worden geladen naar Amerika.

Bij deze een oproep: Het is erg moeilijk om vanuit hier iets in Nederland gedaan te krijgen via de telefoon. Mocht iemand in de gelegenheid zijn om het proces vanuit Nederland te versnellen, dan wel door te bellen of, nog beter, op Schiphol bij een balie iets te kunnen regelen, dan zou dat zeer gewaardeerd worden! Meld je even bij Ray of mij, dan sturen we de gegevens door. Dank u!

Rond zessen zijn we vertrokken en hebben heerlijk gegeten bij een Italiaans restaurantje hier in Muncie. Nu lekker slapen.